Στην αρχαιότητα, βότανα αποκαλούσαν όλα τα φαρμακευτικά φυτά που κατά την μάσηση παρουσίαζαν πικράδα, γλυκάδα ή και αρωματική γεύση. Τις ιδιότητες αυτές, στην αρχή οι άνθρωποι τις απέδιδαν σε μαγικές ικανότητες που είχαν τη δύναμη, όταν εισέλθουν στον οργανισμό ενός ασθενούς, να τον ανακουφίσουν η και να τον θεραπεύσουν από οποιαδήποτε αρρώστια. Σε μερικές περιπτώσεις ο λαός μεταχειρίζεται για τα βότανα ειδικές λέξεις, όπως «δεν βρίσκω βοτάνι για να γιάνω τις πληγές μου», που δείχνει τη σπουδαιότητα που τους αποδιδόταν.
Ακόμα και στην Μυθολογία γίνεται λόγος για τα βότανα, όπως για παράδειγμα τον μανδραγόρα που ανήκε στην τρίτη κατά σειράν από τις Μοίρες, την Άτροπο, που κατά την ελληνική μυθολογία κρατούσε ένα ψαλίδι και έκοβε το νήμα της ζωής, δηλ. καθόριζε κατά τη στιγμή της γέννησης πόσο θα ζήσει και πότε θα πεθάνει κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο. Το γεγονός αυτό μας δηλώνει και την τοξικότητα του φυτού που μπορεί να προκαλέσει το θάνατο.
Τα φυτά αποτέλεσαν βάση της θεραπευτικής κατά την Αρχαιότητα και μέχρι τις μέρες μας. Πασίγνωστα ήταν τα μεγάλα μαντεία – θεραπευτήρια της αρχαιότητας στον Ελλαδικό χώρο, με επικεφαλής τα Ασκληπιεία. Ο Αριστοτέλης αναφέρει 500 περίπου φάρμακα στην «Ιστορία των Φυτών». Ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, αναφέρει 400 δείγματα φαρμακευτικών ουσιών από φυτά. Ο Διοσκουρίδης θεωρείται ο «θεμελιωτής της φαρμακολογίας». Οι γνώσεις του για την θεραπευτική δράση των φυτών, δεν ξεπεράστηκαν για αιώνες.
Ακόμα και στην κινεζική φαρμακοποιία αλλά και την Αραβική Ιατρική, συνέχεια της Αρχαίας Ελληνικής, περιλαμβάνουν χιλιάδες συνταγές από φυτά και βότανα…